Sekita Julian (1897–1989), organizator sądownictwa w Olsztynie. Ur. 2 X w Drążgowie (pow. garwoliński), był synem Ludwika i Anny z Piotrowskich, właścicieli niewielkiego majątku ziemskiego.
S. kształcił się w gimnazjum w Lublinie i Siedlcach, gdzie zdał maturę w r. 1918; jednocześnie udzielał korepetycji i uczył w szkołach powszechnych. W l. 1915–18 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. Dn. 10 XI 1918 jako ochotnik został wcielony do WP i mianowany sierżantem 22 pp. Urlopowany i zwolniony ze służby wojskowej 15 XI 1920, został w r. 1923 przeniesiony do rezerwy. Podczas studiów prawniczych na Uniw. Warsz. (1920–4) pracował jako nauczyciel w prywatnych szkołach średnich, m.in. w gimnazjum męskim Teofila Sadkowskiego i na kursach handlowych w Warszawie. Dyplom magistra prawa uzyskał w r. 1924. Od 22 VIII t.r. był aplikantem Sądu Okręgowego w Siedlcach; egzamin aplikancki złożył w listopadzie 1926. Od 23 XII t.r. był zastępcą sędziego pokoju i sędziego śledczego w Sądzie Okręgowym w Siedlcach. Ponadto uczył dwa lata matematyki w gimnazjum żeńskim im. Konstancji Zembrzuskiej w Siedlcach. Od kwietnia 1928 był w tym samym sądzie podprokuratorem, od lutego 1930 wiceprokuratorem, a od października 1932 wiceprokuratorem Sądu Okręgowego w Grodnie. W marcu 1934 został przeniesiony na stanowisko wiceprokuratora Sądu Okręgowego w Wilnie. Od 29 VII 1937 do 1 IX 1939 był sędzią apelacyjnym śledczym do spraw wyjątkowego znaczenia w Sądzie Apelacyjnym w Wilnie. Po wybuchu drugiej wojny światowej pozostał w Wilnie; w okresie władzy litewskiej i sowieckiej (1940–1) pracował w Wilnie jako urzędnik w Szpitalu Miejskim, a podczas okupacji niemieckiej (1941–4) – jako robotnik i dozorca tartaku miejskiego. Przez kilka miesięcy na przełomie l. 1944 i 1945 był urzędnikiem oddziału Państwowego Banku ZSRR w Wilnie.
W r. 1945 S. zamieszkał w Olsztynie, w lipcu t.r. przystąpił do organizowania Sądu Okręgowego w Olsztynie, a 16 VII został jego prezesem. Już w grudniu 1945 Sąd Okręgowy miał trzy wydziały: karny, cywilny, rejestru handlowego, a ponadto notariat.
Równolegle z pracą w Sądzie S. od r. 1945 wykładał m.in. prawo i filozofię w Akademii Administracji Publicznej w Olsztynie (przekształconej w r. 1946 w Studium Prawno-Administracyjne filii Wydz. Prawa Uniw. Tor.). Był w l. 1946–7 prezesem Komitetu Miejskiego Stronnictwa Demokratycznego. Zarazem S. był nieoficjalnie od r. 1947 członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a od grudnia 1948 do r. 1956 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od września 1945 pełnił funkcję przewodniczącego Podkomisji Prawniczej przy Wojewódzkim Komitecie Osiedleńczym na Okręg Mazurski w Olsztynie. Był w l. 1946–7 pierwszym prezesem Zarządu Wojewódzkiego Tow. Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Dn. 15 V 1946 został wybrany na członka Okręgowej Komisji Głosowania Ludowego w Olsztynie. Dn. 12 XII t.r. obrano go wiceprzewodniczącym Woj. Komisji Obywatelskiej do Spraw Daniny Narodowej. Od jesieni 1946 do 21 II 1950 był radnym Mazurskiej Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie, w której przewodniczył komisji do spraw majątków kościelnych i komisji opieki społecznej oraz był członkiem komisji do spraw budownictwa miejskiego. Dn. 12 XII 1949 w toku ówczesnych czystek politycznych, S. został przeniesiony w stan spoczynku.
Po przejściu na emeryturę S. był radcą prawnym różnych przedsiębiorstw w Olsztynie i Biskupcu koło Reszla. W l. sześćdziesiątych przeniósł się na stałe do Warszawy i przez pewien czas pracował jako radca prawny. Zmarł 18 I 1989 w Warszawie i tam został pochowany. Był odznaczony m.in. Krzyżem Niepodległości, Brązowym Medalem «Za Długoletnią Służbę» (1938), Krzyżem Zasługi (1947).
Z małżeństwa z Ireną Nelle (od r. 1925) miał S. córkę Krystynę (ur. 1926), po mężu Hipszową, i syna Edwarda (1928).
Zagórowski, Spis nauczycieli, I–II (w indeksie błędnie Sekiła); – Kunicka-Michalska B., Początki polskiego sądownictwa powszechnego na Warmii i Mazurach (1945–1947), „Warmia i Mazury” 1963 nr 1 s. 7, nr 2 s. 21; Łukaszewicz B., Olsztyn 1945–1985, Olsztyn 1987; tenże, Polskie Stronnictwo Ludowe na Warmii i Mazurach w latach 1945–1947, Olsztyn 1991; Wojnowski E., Warmia i Mazury w latach 1945–1947, Olsztyn 1970; – Burda A., Przymrozki i odwilże, L. 1987; Kalendarz sądowy (od r. 1934: Kalendarz informator sądowy), W.: na 1933 r. s. 126, na 1934 r. s. 265, na 1935 r. s. 291, na 1936 r. s. 299, na 1937 r. s. 313, na 1938 r. s. 241, na 1939 r. s. 248; Palamarczyk M., Przemówienie na inaugurację roku akademickiego 1947/48, „Inst. Mazurski w Olsztynie. Kom. Działu Informacji Nauk.” 1947 nr 12; – „Głos Ziemi” (Olsztyn) 1945 nr 8 s. 4; „Wiad. Mazurskie” 1946 nr 97 s. 3; „Życie Olsztyńskie” 1947 nr 174 s. 3, 1948 nr 61 s. 3, nr 196 s. 3; „Życie Warszawy” 1989 nr 18; AP w Olsztynie: Urząd Pełnomocnika Rządu R.P. na Okręg Mazurski, sygn. 13 k. 32, Olsztyńska Wojewódzka Rada Narodowa, sygn. 617/19 k. 97, sygn. 617/59 k. 1–4, sygn. 617/11 t. 2 k. 136–140; Arch. Sądu Woj. w Olsztynie: Akta osobowe podręczne, sygn. Ps 2; Arch. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W.: Akta nr 306861/5, (fot.), sygn. C I 10, Ps 2; – B. Ośrodka Badań Naukowych im. W. Kętrzyńskiego w Olsztynie: Zbiory specjalne R.–467 (Wspomnienia Donata Frolewicza z lat 1945–1948, W. 1965 [mszp.] s. 23–25), R.–480 (Wspomnienia Zygmunta Malinowskiego z pobytu i pracy w Olsztynie w l. 1945–50, W. 1965 [mszp.], s. 6–9); – Informacje USC w Ułężu (odpis pełny aktu ur. S-y) i USC w Warszawie Woli (odpis skrócony aktu zgonu S-y) oraz Stefana Karbowskiego, Bohdana Łukaszewicza i Waldemara Żebrowskiego z Olsztyna.
Tadeusz Oracki